Skoliozami nazywa się boczne skrzywienia kręgosłupa, w których tzw. kąt Cobba[1]przekracza 10°. W bocznych skrzywieniach kręgosłupa zmiany postawy widoczne są w trzech płaszczyznach:

• Czołowej – boczne odchylenie
• Strzałkowej – zmiana wielkości krzywizn
• Poziomej – rotacja kręgów

Rozwój skoliozy rozpoczyna się od tzw. skrzywienia pierwotnego, czyli łukowatego wygięcia w jednym z odcinków kręgosłupa. Następuje wtedy utrata elastyczności, zwężenie krążków międzykręgowych po wklęsłej stronie wygięcia i zmiana kształtu kręgów na klinowate.

„Jednocześnie z wygięciem bocznym następuje obrót ( rotatio) i skręcenie (torsio) kręgosłupa wzdłuż jego osi pionowej w stronę wypukłości łuku skrzywienia.”[2]

Po stronie wypukłości następuje więc przemieszczenie żeber do tyłu, a po stronie wklęsłości – do przodu. Zjawisko wypchnięcia żeber do tyłu nazywane jest w przypadku skoliozy garbem żebrowym.

Następnie środek ciężkości tułowia przesuwa się, przez co konieczne jest zapewnienie równowagi kolejnymi wygięciami – wtórnymi(wyrównawczymi) poniżej oraz powyżej wygięcia pierwotnego. Dzięki wygięciom wtórnym mięśnie kręgosłupa mogą zapewnić utrzymanie pionowej postawy ciała.

Deformacje te nie pozostają bez wpływu na funkcjonowanie układów oddechowego i krążenia. Skoliozy powodując deformacje klatki piersiowej przyczyniają się do zmiany położenia narządów. Płuco po stronie wklęsłej nie jest w stanie funkcjonować prawidłowo, dlatego też płuco po stronie wypukłej zmuszone jest do samodzielnej pracy, co z kolei prowadzi do przerostu prawej komory serca [1].

Skoliozy dzieli się na strukturalne i funkcjonalne. Skoliozy strukturalne są utrwalonymi skrzywieniami z rotacją kręgów, natomiast funkcjonalne – podlegają korekcji. Wśród skolioz strukturalnych najczęściej przyczyna jest nieznana (idiopatyczne, 90%). Pozostałe skoliozy są neuropochodne, kostnopochodne, mięśniopochodne lub pochodzące od ścięgien. Większość skolioz występuje w wieku 10-12 lat, przy czym u kobiet 5 razy częściej niż u mężczyzn [2].