Kręgozmyk jest przemieszczeniem kręgu wyższego w stosunku do kręgu niższego. Dotyka ono przede wszystkim segmenty L4-S1. Kręgozmyk pojawia się na skutek przerwania łuku kręgowego u podstawy górnego wyrostka stawowego i dotyka 2-6% populacji [1]. Nie powoduje on u chorego poważniejszych dolegliwości, często wykrywany jest przypadkowo. Odczuwany jest ból w odcinku lędźwiowym, następuje wysunięcie obręczy barkowej do tyłu, skrócenie tułowia, przodopochylenie miednicy zmniejsza się, a pośladki stają się wystające. Ponadto pogłębia się lordoza lędźwiowa i nadmiernie napinają się więzadła, zwłaszcza m. podłużny tylny. Co więcej przykurczom ulegają mięśnie prostujące odcinek lędźwiowy, zginacze bioder i mięśnie łydki. Stopień zaawansowania kręgozmyku ustala się na podstawie przemieszczenia w stosunku do szerokości trzonu kręgu. I tak, I° to przemieszczenie o 25% szerokości trzonu, II° -50%, III°-75%, IV – całkowite przemieszczenie. W leczeniu zachowawczym najważniejsze jest utrzymanie stabilności kręgosłupa i fizjologicznej lordozy lędźwiowej oraz wzmocnienie mięśni skośnych i prostych brzucha ćwiczeniami izometrycznymi. Przy niewielkich przemieszczeniach I i II° terapia nie jest nawet konieczna, ważne, aby pacjent nie wykonywał ruchów przeprostowych kręgosłupa [2].

Źródła: 

[1]   Schorzenia i urazy kręgosłupa. Red. Jerzy Kiwerski. Warszawa : Wydaw. Lekarskie PZWL, 2014. ISBN 978-83-200-4728-8

[2]   Poradnik fizjoterapeuty: badanie, techniki, leczenie, rehabilitacja. Red. Bernard Kolsler. Wrocław : Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2001. ISBN 83-04-04563-X