Pogłębionej lordozie szyjnej towarzyszą zgarbione plecy, bóle głowy, zaburzenia widzenia, nerwowość, a czasem nawet depresja. Mięśniami osłabionymi są zginacze szyi, najszersze grzbietu i międzyłopatkowe. Natomiast przykurczom ulegają mięsnie, których rolą jest stabilizacja od góry obręczy barkowej, tj. m. dźwigacz łopatki, prostownik karku i głowy [1]. Hiperlordoza szyjna dzieli się na odmiany wiotką i sztywną.

Osoby garbiące się, często wychylające głowę do przodu (urzędnicy, krawcowe) narażone są na odmianę wiotką. Miejscem, w którym dochodzi do zwyrodnień jest tutaj dolny odcinek szyjny. Ruchomość szyi na boki jest ograniczona.

Z kolei osoby ciężko pracujące fizycznie, z silnie rozwiniętymi mięśniami karku (kulturyści, pięściarze, zapaśnicy), doświadczają odmiany sztywnej hiperlordozy szyjnej. W tym przypadku zwyrodnienia występują w środkowym i dolnym odcinku szyjnym i środkowym i górnym odcinku piersiowym.

Źródła:

[1]   Wady postawy ciała – diagnostyka i leczenia. Tadeusz Kasperczyk. Kraków:  Firma Handlowo-Usługowa "Kasper", 2004. ISBN 83-901977-0-7